Ν Ε Κ Ρ Ο Λ Ο Γ Ι Α

[Dimitris Kephalidis]

Τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει
τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν
Κ. Π. Καβάφης



Στις 18 Απρίλη 2012 συνόδευε η οικογένεια, οι φίλοι και ο ιατρικός κόσμος της Αθήνας ακομα ένα σβησμένο κερί στο ύστατο, το μεγάλο του ταξίδι τον καθηγητή

Α ν τ ώ ν η Γ. Β α ρ ε λ τ ζ ί δ η

Στον "Ευαγγελισμό" όπου άρχισε η σταδιοδρομία του, για να φτάσει ως την έδρα της Δερματολογίας – Αφροδισιολογίας και τη διεύθυνση του Νοσοκομείου "Ανδρέας Συγγρός, εκεί άφησε και τη τελευταία του πνοή.

Γέννημα - θρέμμα Μυτιληνιός με βαθιές γεραγώτικες ρίζες. Γόνος πρωτοκλασάτων οικογενειών του Μεσαγρινού εμπόρου Αντώνη Χατζηβασιλείου απ’ τη μητέρα και του Παπαδιανού γιατρού Αριστείδη Βαρελτζίδη απ΄ τον πατέρα του, επίσης Δερματολόγου, που διακόνεψε πάνω από 40ετία την επιστήμη του στη Μυτιλήνη.

Μόλις δεκαοκτάρης μπήκε το 1950 στην Ιατρική Αθηνών, για να συνεχίσει μετά το στρατιωτικό του, ειδικότητα, στον "Ευαγγελισμό" και την κατοπινή τετραετή μετεκπαίδευση του στην Αγγλία. Όταν επέστρεψε τού άνοιξαν οι πύλες του "Ανδρέας Συγγρός", ξεκινώντας ως Επιμελητής για να ανεβει όλες τις βαθμίδες και να εκλεγεί το 1995 τακτικός Καθηγητής και Διευθυντής της Πανεπιστημιακής Κλινικής,

Υπήρξε για δεκαετίες όχι μονάχα ο πανεπιστημιακός δάσκαλος που εισήγαγε φοιτητές και ειδικευόμενους στο θέμα του, αλλά ασχολήθηκε και με την έρευνα, συμμετείχε με εργασίες και ανακοινώσεις σε πάμπολλα συνέδρια, ελληνικά και διεθνή, έθεσε τις βάσεις της Ανοσιολογίας και ήταν ιδρυτικό μέλος της Κλινικής Στοματολογίας και τακτικό μέλος της Ελλ.. Εταιρείας Μελέτης Μελανώματος από το 1996.

Όσα χρόνια κι αν πέρασαν δεν ξέχασε το γενέθλιο τόπο και τους ανθρώπους του. Φρόντισε να εισαγάγει τη σύζυγο του Αλίκη Ανάγνου, Καθηγήτρια της Οδοντιατρικής Σχολής και τους απογόνους τους στη νησιώτικη νοοτροπία μας. Υπήρξε πρότυπο οικογενειάρχη, φίλου και συνανθρώπου. Προσωπικότητα καλλιεργημένη, πλούσια ήθους και αξιοπρέπειας.
Η απουσία του αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό. Ας ειναι λαφρύ το αττικό χώμα που τον σκέπασε.

Δημήτρης Κεφαλίδης - Γερμανία

[ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ ΔΗΜ]

Ας είναι ελαφρύ τό χώμα πού τόν σκεπάζει.Τίμησε τόσο τήν ιατρική ,αλλά καί τήν ιδιαίτερη πατρίδα του.Ο Θεός 'ας τόν αναπαύση.

[Γεραγώτης]

ΕΜΠΡΟΣ 21 Απριλίου 2012

     Ποιος θα το ’λεγε!... Ποιος θα το ’λεγε ότι ο Αντώνης, ο πάντα χαμογελαστός, πάντα χαριτωμένος, πάντα καλοπροαίρετος συμπατριώτης μας γιατρός και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, θα μας αποχαιρετούσε τόσο νωρίς και θα ’φευγε απ’ το μάταιο τούτον κόσμο πριν ολοκληρώσει την παρουσία του στη ζωή.

     Βέβαια, για όλους μας υπάρχει ένα τέλος - σ’ άλλους νωρίς και σ’ άλλους αργότερα. Αλλά είναι μερικοί άνθρωποι, που θαρρείς ότι έχουν τη δωρεά του Θεού να δίνουν λάμψη στο περιβάλλον τους, και κάποιες φορές και πέραν των ορίων τους, για να ομορφαίνουν τον κόσμο μας, όπως ο Ήλιος τη Γη μας. Κι αυτοί δημιουργούν την αίσθηση ότι θα μείνουν κοντά μας για πάντα.

     Ένας απ’ αυτούς ήταν ο καλός Αντώνης. Άκακος, απείραχτος, ευγενικός, φιλικός, εγκάρδιος, ένας επιστήμονας από εκείνους που, εν πλήρη συνειδήσει, έθεσαν τον εαυτό τους στην υπηρεσία των συνανθρώπων τους, για το καλό τους και την απαλλαγή τους απ’ τη βάσανο των ασθενειών.
Η καταγωγή του ήταν απ’ τη Γέρα. Γιος του δερματολόγου γιατρού Βαρελτζίδη, ανιψιός του δημοσιογράφου Στρατή Βαρελτζίδη, αδελφός του ψυχιάτρου Αριστείδη Βαρελτζίδη, έστησε με την εξαίρετη σύντροφό του Αλίκη μια θαυμάσια οικογένεια, που έδινε πάντα χάρη και ομορφιά στις παρέες των Μυτιληνιών, όπου κι αν μαζεύονταν κι αντάμωναν.

     Τώρα ο γλυκύτατος Αντώνης δεν υπάρχει πια. Όμως θα μένει στη θύμησή μας η άκακη ζωγραφιά του προσώπου του, ο ιριδισμός των ματιών του, το καθημερινό του χαμόγελο, η ευγένειά του, η φιλικότητά του.

     Η Λέσβος μας έχασε ένα πολύτιμο στέλεχός της. Ας τον κρατήσουμε καταγεγραμμένο με χρυσά γράμματα στις δέλτους της ιστορίας της.

[align=right]Τάκης Χατζηαναγνώστου[/align]