Αν ήμουν γέροντας

[Στέλιος Ε. Παππάς]

     Τα γηρατειά είναι μια ηλικία ανεπιθύμητη και, ταυτόχρονα, αναπόφευκτη για όσους, τουλάχιστον, έχουν την τύχη να φτάσουν σ’ αυτήν. Αναπόφευκτη, γιατί πρόκειται για τη φυσιολογική κατάληξη της ζωής. Ανεπιθύμητη, γιατί «το γήρας ου μόνον έρχεται» τόσο για το γέροντα, όσο και για το περιβάλλον του. Ο καθένας θέλει –και δικαιούται- να έχει την ησυχία του. Τα περί υποχρεώσεων προς τους γονείς είναι μια άλλη ιστορία.
     Όταν, λοιπόν, φτάσω σε ηλικία κατά την οποία θα χρειάζομαι πολλή φροντίδα, γιατί δε θα μπορώ να αυτοεξυπηρετηθώ, το γηροκομείο θα είναι ο πιο φιλόξενος χώρος. Ένας χώρος όπου θα έχω παρέα συνομηλίκους με τους οποίους θα έχουμε κοινά πάθη και ενδιαφέροντα, θα μοιραζόμαστε αναμνήσεις, θα φιλοσοφούμε χωρίς να φιλοδοξούμε, θα μιλούμε χωρίς να ονειρευόμαστε, θα θυμούμαστε χωρίς να προγραμματίζουμε.
     Θα μπούμε σε συγκεκριμένο για την ηλικία μας πρόγραμμα: θα έχουμε το στρωμμένο μας κρεβάτι, το τακτικό μας φαγητό, τα φάρμακα στην ώρα τους και χωρίς να τα ξεχνάμε ή να τα παίρνουμε διπλά, την τακτική και δωρεάν ιατρική παρακολούθηση, το διάβασμά μας - όσον καιρό θα βλέπουμε- τα αστεία με το νοσηλευτικό και το υπηρετικό προσωπικό.
     Θα μοιραζόμαστε ατομικά κατορθώματα από τα νιάτα μας –πάντα με υπερβολές- θα διηγούμαστε ιστορίες που φανταστήκαμε, αλλά ποτέ δεν πραγματοποιήσαμε.
     Αφού θα βράζουμε στο ίδιο καζάνι, ο ένας δε θα έχει να ζηλέψει τίποτε από τον άλλον, εκτός εάν ο άλλος είναι πιο υγιής, έχει καλύτερες αναλύσεις, βλέπει και ακούει καλύτερα, έχει μεγαλύτερη όρεξη για φαγητό. Ζήλιες των νηπίων δηλαδή! Γι’ αυτό και το ρήμα ξεμωραίνω σημαίνει: ξαναγίνομαι μωρό.
Αυτός θα είναι ο τελευταίος μας επί της γης κόσμος: ένα κοινόβιο συνομηλίκων, μια κοινωνία υποψηφίων για απόσυρση. Μια κοινωνία ξεγραμμένη, λησμονημένη, αχρείαστη και άχρηστη. Αυτό που επιθυμεί είναι η απόλυτη ησυχία. Αυτό που αντιπαθεί είναι η επιδρομή περίεργων και, τάχα, φιλάνθρωπων πολιτικών, σωματείων, ομάδων μια φορά το χρόνο, κατά κανόνα τις γιορτές των Χριστουγέννων.
     Είναι βέβαιο ότι οι τέτοιοι επιδρομείς-επισκέπτες ούτε τους γέροντες και τις γριές αγαπούν ούτε για τη βελτίωση της υλικής και ψυχικής των ζωής ενδιαφέρονται. Αν, πράγματι, ενδιαφερόταν για κάτι τέτοιο, οι επισκέψεις θα ήταν συχνές και ουσιαστικές, θα γινόταν χωρίς την παρουσία δημοσιογράφων και τηλεοπτικών μέσων. Αντίθετα, θα χαρακτηριζόταν από διακριτικότητα, σεμνότητα, σεβασμό, χωρίς τυμπανοκρουσίες, υποκριτικές ευχές και τρυφερά (;) φιλάκια!
     Αν ήμουν γέροντας, λοιπόν, θα αρνιόμουν να γίνω αντικείμενο εκμετάλλευσης από τον οποιονδήποτε που θα φέρει γλυκίσματα και κουλούρια που δε θα φάω, ποτά που δε θα πιω, ευχές που δεν ταιριάζουν.
     Όσοι ενδιαφέρεστε να βελτιώσετε τους όρους ζωής των γερόντων ελάτε αθόρυβα, σεμνά και πρόθυμοι να ανταλλάξετε δυο λέξεις μακριά από φωτογραφικές μηχανές και κάμερες. Μη θέλετε να γίνουμε το άλλοθι της προβολής σας. Μη μας εκμεταλλεύεστε ακόμη και σε αυτή την ηλικία. Αφήστε μας, θα έλεγα, να πεθάνουμε με αξιοπρέπεια!

[stournaras.dimitris]

Στέλιο σου εύχομαι καλή χρονιά και σύντομα παππούς .
Το άρθρο σου με εκφράζει απόλυτα και σε συγχαίρω γι αυτό . Δυστυχώς έτσι είναι .
Μακάρι να ξαναγίνουμε άνθρωποι.
Δημήτρης Στουράρας

[Στέλιος Ε. Παππάς]

     Αγαπητέ Δημήτρη, καλή χρονιά!

     Ευχαριστώ για τις ευχές σου. Αντεύχομια υγεία κι ό,τι επιθυμείς !

     Τα συγχαρητήρια, όμως, στον Δρ. Ηλία Παπαγεωργίου
που το έγραψε και να τον παρακαλέσουμε, με την ευκαιρία αυτή, να συνεχίσει την αρθρογραφία του,
η οποία, τελευταία, μας έχει λείψει. Και πολύ μάλιστα ...