Δημοσίευμα κ. Ζαμπετάκη στα ΝΕΑ

[Λίνος Κουντουράς]

Τη μοίρα του ήλιου θα την πούμ΄ εμείς (Οδυσσέας Ελύτης)
Μέσα στον ορυμαγδό των ζοφερών ειδήσεων, εν μέσω οικονομικής κρίσης και περιβαλλοντικών καταστροφών (πυρκαγιές, χωματερές, νερό με τοξικά μέταλλα), ήρθαν και οι εκλογές- λύτρωση- ευκαιρία να μιλήσουμε με την ψήφο μας για το ποια Ελλάδα θέλουμε να κτιστεί πάνω στα καμένα που αφήνει πίσω της η Ν.Δ.
Αλλά πριν επιλέξουμε αν θα φυτέψουμε στα καμένα ή αν θα κτίσουμε πολυτελείς μεζονέτες, καλό είναι να θυμηθούμε δύο καίριες λέξεις: Την οικονομία (δηλαδή, την τέχνη της διαχείρισης των εσόδων και των εξόδων του σπιτιού μας, που λέγεται πλανήτης Γη) και την οικολογία (δηλαδή, τη μελέτη και κατανόηση της σχέσης μεταξύ έμβιων όντων και περιβάλλοντος). Οι δύο τούτες λέξεις μιλάνε ουσιαστικά για το σπίτι μας (οίκος) και κρύβουν βαρύ περιεχόμενο μέσα τους. Γι΄ αυτό τις έχουν δανειστεί αυτούσιες όλες οι γλώσσες του κόσμου!
Σήμερα που όλοι μιλάνε για πράσινη ανάπτυξη (από τον Μπαράκ Ομπάμα μέχρι το ΠΑΣΟΚ) καλό είναι να δούμε την υπάρχουσα κρίση (οικονομική, περιβαλλοντική, κοινωνική) μέσα από μια άλλη, πραγματικά πράσινη, ματιά. Μια τέτοια ματιά θα μπορούσε να είναι και μέσα από την ανάγνωση ενός βιβλίου, του φιλόλογου Δ. Μπαρσάκη, που δείχνει με ποιητικό τρόπο πώς, αν δεν πατήσουμε φρένο στην αλόγιστη, κακώς εννοούμενη ανάπτυξη, σε λίγο δεν θα υπάρχουν δέντρα ούτε για δείγμα.
Ο νομπελίστας ποιητής μας Γ. Σεφέρης έχει γράψει ότι «ένα κακό δεν είναι ιδιωτική υπόθεση, απλώνεται σε όλο τον κόσμο - κι όλοι πληρώνουν». Αν δούμε μέσα από αυτές τις λέξεις του ποιητή, το ρυπασμένο νερό σε Μεσσαπία και Ασωπό, τις ανοιχτές χωματερές σε όλη την Ελλάδα, την καθολική δολοφονία ψαριών λόγω ρύπανσης στον Μαλιακό πριν από λίγους μήνες, το κακό θα το πληρώσουμε όλοι μας και όχι μόνο οι ρυπαίνοντες (όπως ορίζει η αρχή του νόμου «ο ρυπαίνων πληρώνει»). Θα το πληρώσουμε με την ίδια μας τη ζωή. Το κεφάλαιο θα βρει τρόπους να παραγάγει πλούτο και σε άλλα μέρη, αλλά εμείς θα μείνουμε πίσω σε έναν ρυπασμένο και ρημαγμένο τόπο. Γι΄ αυτό, ας ψάξουμε και ας ψαχτούμε. Να ψαχτούμε μέσα μας: τι αξίες έχουμε και τι κόσμο θέλουμε να κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας, αλλά να ψάξουμε και γύρω μας, να βρούμε ποιο κόμμα υπηρετεί πολιτικά τις όντως πράσινες θέσεις και ποιο κόμμα απλώς μιλά για πράσινα άλογα.
Όλοι βέβαια θέλουμε δουλειές, ευημερία και ανάπτυξη. Όλοι θέλουμε γρήγορα αυτοκίνητα, σικ ρούχα, γρήγορη σύνδεση με το Διαδίκτυο. Αλλά ας αναλογιστούμε ότι και χωρίς όλα αυτά η ζωή είναι εφικτή. Χωρίς νερό όμως δεν έζησε κανείς. Τι να τα κάνουμε όλα τούτα τα υλικά αγαθά, όταν το νερό στη βρύση του σπιτιού μας είναι γεμάτο καρκίνο (εξασθενές χρώμιο) ή όταν το δάσος όπου έχουμε τρέξει ως παιδιά υπάρχει πια μόνο σε καρτ-ποστάλ; Διότι ένα δέντρο κι ένα ποτήρι νερό είναι πραγματικά ανεκτίμητα και αναντικατάστατα.
Και όπως είχε πει κι ένας Ινδιάνος φύλαρχος: «΄Οταν ο άνθρωπος κόψει και το τελευταίο δέντρο, τότε θα καταλάβει ότι τα λεφτά δεν τρώγονται».
Γιάννης Ζαμπετάκης