ΚΕΝΤΡΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ και όχι μόνο

[Λίνος Κουντουράς]

ΚΕΝΤΡΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ και όχι μόνο.

Ο καθένας μας, όταν αγαπάει ειλικρινά ένα μέρος και τους ανθρώπους του, κάνει κάποια όνειρα για τον τόπο. Θέλει να του προσφέρει, θέλει να τον βλέπει να ομορφαίνει, να αναβαθμίζεται πολιτισμικά, να προβάλλονται οι καλλιτέχνες του, να αποκαθίστανται τα μνημεία του, να δημιουργούνται Κέντρα πνευματικής ανύψωσης των κατοίκων και γενικά να εξελίσσεται έτσι, ώστε να προσελκύει ξένους ή τουρίστες υψηλού πνευματικού επιπέδου, η σχέση των οποίων με τους κατοίκους, θα αποβαίνει εκατέρωθεν ευεργετική.

Πιστεύω ότι το ίδιο επιθυμούν και όσοι εκλέγονται Δήμαρχοι ή περιφερειάρχες, αφού καλούνται να διαχειριστούν και να πετύχουν για το καλό και την ανάπτυξη του Τόπου μας, όσα εμείς δεν μπορούμε.

Επανέρχομαι λοιπόν σε κάποια παλαιότερη πρότασή μου και την επαυξάνω με μια επιπλέον λειτουργία, που θα μπορούσε άμεσα να υλοποιηθεί, στο πλαίσιο της νέας δομής διακυβέρνησης της Λέσβου, που δημιουργείται με τον «Καλλικράτη».

Ας αποτελέσει άλλωστε ο περίφημος αυτός αρχιτέκτονας και πρόγονός μας, το μοντέλο μιας νέας πολιτιστικής προσπάθειας, αντάξιάς του.

Η πρώτη πρόταση αφορά τη δημιουργία ενός Κέντρου Εκπαιδευτικού Βιβλίου, όπου θα στεγάζεται μια βιβλιοθήκη με πλήθος εκπαιδευτικών κυρίως βιβλίων,
τα οποία ανήκουν στον γνωστό συμπατριώτη μας, καθηγητή Πανεπιστημίου, κ. Παναγιώτη Ξωχέλλη, και τα οποία προτίθεται να διαθέσει, για τη δημιουργία ακριβώς αυτού του Κέντρου.
Βιβλία θα διατεθούν επίσης και από τον υπογράφοντα, ως προσφορά από την οικογενειακή βιβλιοθήκη του Γεραγώτη παιδαγωγού Μίλτου Κουντουρά, αλλά ενδεχομένως και από άλλες πηγές (βλέπε και την συνημμένη επιστολή).
Στον χώρο του Κέντρου Εκπαιδευτικού Βιβλίου, πέραν της βιβλιοθήκης θα πρέπει να υπάρχει ένα αναγνωστήριο με δανειστική βιβλιοθήκη, αλλά θα μπορούσαν ενδεχομένως να διατίθενται και δωμάτια διαμονής των μελετητών.

Η δεύτερη πρόταση αφορά τους Ζωγράφους της Γέρας. Είναι εντυπωσιακά πολλοί σε σχέση με τη μικρή περιφέρεια στην οποία γεννήθηκαν ή/και ζουν.
Άλλοι είναι διεθνώς γνωστοί, άλλοι λιγότερο ή και καθόλου, ορισμένοι σπουδασμένοι με τεχνοτροπία που ταυτίζεται με τα ισχύοντα της εποχής μας και άλλοι ναϊφ, αυτοδίδακτοι, με πάθος που τους δίνει τη δύναμη να κουράζονται μετά τη δουλειά τους, ζωγραφίζοντας μέχρι αργά το βράδυ,.

Το Ελληνικό κράτος, ως γνωστόν, περιμένει να γίνει κάποιος αποδεκτός και να τιμηθεί στο εξωτερικό, πριν αποφασίσει να συνδράμει, αν ποτέ το αποφασίσει. Απτό παράδειγμα ο Θεόφιλος και τα έργα του. Έχουμε άλλωστε βιώσει όλοι μας ποιες προτεραιότητες είχε τα τελευταία χρόνια το Υπουργείο Πολιτισμού και ιδιαίτερα τα στελέχη του.

Πιστεύω λοιπόν, ότι θα μπορούσαμε εδώ στη Λέσβο, αντί να περιμένουμε να ανακαλυφθούν μετά θάνατον οι ζωγράφοι μας από τους Ευρωπαίους, να δημιουργήσουμε μια διαρκή έκθεση πινάκων ζωγραφικής, όλων των καλλιτεχνών της Γέρας, στην οποία θα εκθέτουν όσα έργα τους θέλουν και θα τα αντικαθιστούν κατά βούληση. Δίδεται έτσι η ευκαιρία σε ντόπιους, αλλά και σε ξένους, να γνωρίσουν τους ζωγράφους μας και να αγοράσουν έργα τους. Άλλωστε η ύπαρξη και μόνο της μόνιμης αυτής έκθεσης θα συντελέσει και στην τουριστική μας ανάπτυξη, αφού θα προσφέρει, πέραν του μπάνιου και της ταβέρνας, ένα ενδιαφέρον πολιτιστικό δρώμενο.

Είναι κρίμα να μαθαίνουμε ότι πολλοί καλλιτέχνες μας φυτοζωούν, επειδή δεν έχουν τη δυνατότητα να εκθέσουν στις Αθηναϊκές γκαλερί, οι οποίες επιλέγουν τους καλλιτέχνες με μόνο κριτήριο το αναμενόμενο εμπορικό κέρδος.

Κατοικώντας για αρκετά μεγάλα διαστήματα στη Γέρα, διαπίστωσα, όπως και εσείς γνωρίζετε, ότι υπάρχουν αρκετά πολύ μεγάλα, παλαιά κτίσματα στο Πέραμα και αλλού. Παλαιά ελαιοτριβεία, σαπωνοποιεία κλπ, ακόμα και το παλαιό τούρκικο παρθεναγωγείο του Σκοπέλου, το οποίο αναφέρω και στην συνημμένη επιστολή μου.

Είναι όμως πολύ απογοητευτικό να βλέπουμε να γκρεμίζονται τα κτήρια αυτά, τα οποία αποτελούν πολιτιστική μας κληρονομιά, ή να στεγάζουν στριπτιζάδικα, εστιατόρια, μπαράκια και άλλα τέτοια. Έτσι το Πέραμα, θα χάσει σε λίγο τη χαρακτηριστική του όψη και θα προσαρμοστεί στα νεοελληνικά πρότυπα με τις κακότεχνες κατασκευές, τις αλουμινοκατασκευές, τις αλουμινένιες τζαμαρίες και τα πλαστικά παραπετάσματα.

Με αυτές τις επιλογές, η Γέρα θα έχει την ίδια εξέλιξη, που είχε τα τελευταία χρόνια η Λούτσα, το Τολό και πολλές άλλες περιοχές της Πατρίδας μας, οι οποίες από παραδείσιες κατάντησαν επισκέψιμες μόνο από Βαλκάνιους τουρίστες.

Η πρότασή μου λοιπόν είναι, αν δεν μπορούμε να βρούμε μια χρηματοδότηση, για να επισκευαστούν τα παλιά σαπωνοποιεία και να μετατραπούν σε ειδικού τύπου ξενοδοχεία, για πελάτες διαφορετικούς από τα συνήθη, ας επιλεγεί τουλάχιστον ένα από αυτά, για να στεγάσει το Κέντρο Εκπαιδευτικού Βιβλίου και μαζί με αυτό την μόνιμη έκθεση έργων ζωγραφικής και εικαστικής τέχνης.
Εάν παράλληλα στεγάζει και μια καφετέρια, θα καλυφθεί ευκολότερα η ανάγκη κάποιας επιτήρησης.

Αν, τα παραπάνω δεν είναι εφικτά και η αξιοποίηση ενός παλαιού μεγάλου κτίσματος υπερβαίνει τις οικονομικές δυνατότητες του νέου υπερμεγέθους Δήμου, παρ’ όλο το μέγεθός του και τις αυξημένες δυνατότητες του «Καλλικράτη», τότε ας περιοριστούμε στο μικρότερο κτίσμα, που υπάρχει στο Πρόβασμα, όπως προτείνεται στην συνημμένη επιστολή.
Λίνος Κουντουράς Αθήνα 20.10.2010