στον Ιερό Ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών Παπάδου
=========================================================
- π. Ιωάννης..JPG (101.13 KiB) Προβλήθηκε 3311 φορές
Σεβαστοί πατέρες,
Αδελφοί,
Αυτή τη φοβερά και αγία ώρα της εισόδου μου στο Άγιο Θυσιαστήριο, δοξάζω τον Τριαδικό και Πανάγαθο Θεό, που παραβλέποντας τις πάμπολλες αμαρτίες μου και τις ανθρώπινες αδυναμίες μου, με αξιώνει σήμερα να λάβω από τα σεπτά σας χέρια Σεβασμιώτατε, το πρώτο βαθμό της Ιερωσύνης.
Από μικρό παιδί, αγάπησα πολύ το Χριστό και την Εκκλησία και συνέδεσα τη ζωή μου, με την υπηρεσία και τη διακονία μου σε αυτό το ναό, στον οποίο αξιώνομαι σήμερα να λάβω το μέγα της Ιερωσύνης χάρισμα. Σε αυτή την εκκλησία των Αρχιστρατήγων Μιχαήλ και Γαβριήλ, ξεκίνησε η πορεία της ζωής μου. Συνδέθηκα με αυτό το χώρο ολοκληρωτικά και το λέω αυτό διότι, εδώ βαπτίστηκα, εδώ ξεκίνησα να διακονώ στο Ιερό, εδώ δειλά- δειλά πρωτο-ανέβηκα στο αναλόγιο όπου και μέχρι σήμερα διακονώ.
Αυτός ο ναός, θα τολμήσω να πω, ότι ήταν πραγματικά το δεύτερο σπίτι μου, ο οποίος αποτέλεσε και αποτελεί, ένα από τα σπουδαιότερα κομμάτια της ζωής μου. Είναι το καύχημά μου, η χαρά μου αλλά και η παρηγοριά μου σε κάθε δυσκολία.
Μέσα σε αυτό το σεπτό τέμενος των Αρχιστρατήγων και κάτω από τη Θεία σκέπη των πτερύγων τους, γεννήθηκε και ανατράφηκε ο πόθος της αγίας Ιερωσύνης, ένας πόθος που δεν καταλλάγιασε ποτέ.
Σας εξομολογούμαι, ότι προσπάθησα πολλές φορές να αποβάλλω από μέσα μου αυτό τον πόθο, κάτι το οποίο μου στάθηκε αδύνατο, διότι τελικά, άλλο ήταν το θέλημα του Κυρίου. Και βλέπω πως, αυτός ο Θείος πόθος, γίνεται σήμερα πραγματικότητα.
Στέκομαι μπροστά στο Ιερό Θυσιαστήριο, περιλουσμένος από φόβο και τρόμο, σκεπτόμενος το μέγεθος, την αξία αλλά και το μεγαλείο της Ιερωσύνης. Μετρώ τις λιγοστές δυνάμεις μου και δειλιάζω για το τόλμημά μου. Και πώς να μη δειλιάζω!
«Το γάρ διακονείν σοι Κύριε, μέγα και φοβερόν και αυταίς ταις επουρανίαις δυνάμεσι».
Πώς λοιπόν να μη δειλιάζω εγώ το χώμα, όταν και οι Άγιοι Άγγελοι, διστακτικά πλησιάζουν το φοβερό θυσιαστήριο; Πώς τολμώ να εισέλθω, «εν ταις λαμπρότησι των Αγίων» όταν θεωρώ ότι «ο χιτών με ελέγχει»; «Ποίας χερσί δε προσψαύσω το ακήρατο σώμα του Ιησού Χριστού;
Το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να εκλιπαρώ το έλεος της ευσπλαχνίας του Θεού και να ελπίζω στη Θεία Χάρη, η οποία «τα ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί».
Κάτι που με παρηγορεί και μετριάζει τη δειλία μου, είναι ότι από την πρώτη στιγμή, την επιθυμία μου να ιερωθώ, την άφησα στη Μητέρα των Χριστιανών, την Υπεραγία Θεοτόκο, στα χέρια της οποίας και παραδίνομαι.
Σεβασμιώτατε, σε αυτό το σημείο, επιτρέψτε μου να ευχαριστήσω από καρδιάς την αγαπημένη μου σύζυγο Ευαγγελία, η οποία μού χάρισε την αγάπη της και δέχθηκε με Θείο ζήλο, να σηκώσει μαζί μου το Σταυρό της Ιερωσύνης. Θα ήθελα επίσης, να ευχαριστήσω τους γονείς μου.
Θεωρώ σημαντικό, να ευχαριστήσω, και τον κατά σάρκα αδελφό μου, Χρήστο, για την αγάπη του όλα αυτά τα χρόνια.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ, οφείλω στον άνθρωπο που με μεγάλωσε, την αγαπημένη μου θεία, Αφροδίτη, η οποία ως πραγματική μητέρα, στερήθηκε πολλά στη ζωή της για να μου προσφέρει ό, τι χρειαζόμουν χωρίς να μου λείψει το παραμικρό μέχρι και σήμερα. Σεβόμενος όμως την επιθυμία της, θα σταματήσω εδώ, ζητώντας να με συγχωρέσει για όσες φορές τη στενοχώρησα.
Ευχαριστώ θερμά τη γιαγιά μου Κυριακούλα, η οποία με το δικό της μοναδικό τρόπο, κατάφερε να με κάνει να αγαπήσω πραγματικά την Εκκλησία! Τη θυμάμαι χαρακτηριστικά, στο δεύτερο χτύπο της καμπάνας κάθε Κυριακή, να έρχεται στο κρεβάτι μου και να μου λέει:
« Σήκω, χτύπησε η δεύτερη καμπάνα. Δε θα προλάβεις το Ευαγγέλιο» (εννοώντας τη μικρή είσοδο).
Στην τρίτη καμπάνα, έπρεπε να ήμουν ήδη στην Εκκλησία, διαφορετικά αλίμονό μου! Κι όμως, αυτή η παραξενιά της, ήταν η αιτία να αγαπήσω την Εκκλησία, γι’ αυτό και την ευχαριστώ πραγματικά για το καλό που μου’ κανε.
- Ταξιάρχης.jpg (28.76 KiB) Προβλήθηκε 2365 φορές
Επίσης, ευχαριστώ τους αγαπητούς μου κουμπάρους, Δημοσθένη Κροίσο και Άγγελο Σίμο, για τη στήριξή τους αλλά και την προσευχή τους.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ, οφείλω στον πρωτοψάλτη αυτού του ναού, κύριο Δημήτρη Ευαγγέλου, αρχικά για την αγάπη του όλα αυτά τα χρόνια, όντας λαμπαδάριός του, αλλά και για τη μετάδοση των γνώσεών του και το ευγενές του χαρακτήρος του.
Επίσης, ευχαριστώ όλο το προσωπικό αλλά και όλους τους κατά καιρούς, εκκλησιαστικούς επιτρόπους για την καλή συνεργασία όλα αυτά τα χρόνια, καθώς και όλους τους ενορίτες μου.
Θερμές ευχαριστίες οφείλω, στον π. Ευστράτιο Γιουσμά, ο οποίος ως καθηγητής μου, μού δίδαξε την ψαλτική τέχνη, όπως και τον έτερο καθηγητή μου, κύριο Σταύρο Σίμο.
Προς το τέλος, άφησα κάποια πρόσωπα, για τα οποία πραγματικά δε βρίσκω λόγια να τα ευχαριστήσω. Ένα από αυτά, είναι ο αιδεσιμότατος πατήρ Ευστράτιος Κωνσταντάρας ο οποίος, με ευεργέτησε πραγματικά. Ήταν ο άνθρωπος, που από την ηλικία των 11 ετών, με ώθησε στο αναλόγιο και με την υπομονή του αλλά και τη μεγάλη αγάπη του, μού μετέδωσε τις γνώσεις του και με στήριξε πνευματικά όπως και οικονομικά μέχρι και σήμερα, προσφέροντάς μου το αριστερό αναλόγιο.
Επίσης τον ευχαριστώ πραγματικά, για την τυφλή εμπιστοσύνη του, όλα αυτά τα χρόνια. Τέλος, τον ευγνωμονώ για όσα μου πρόσφερε και ζητώ να με συγχωρέσει, αν τυχόν άθελά μου, τον στενοχώρησα.
Να ευχαριστήσω ακόμη, τον πατέρα Απόστολο Μαυραντώνη για την αγάπη του αλλά και για όσα και εκείνος μου πρόσφερε. Επίσης ευχαριστώ θερμά για την αγάπη του και τον πατέρα Γεώργιο Τριανταφυλλόπουλο.
Ένα άλλο πρόσωπο, σταθμός στη ζωή μου, είναι ο πνευματικός μου, πατέρας Αθανάσιος Γιουσμάς, ο οποίος με πολλή αγάπη και υπομονή, εδώ και πολλά χρόνια, με αναπαύει στο επιτραχήλιό του, με στηρίζει πνευματικά κάθε φορά που κάτι με βαραίνει και με προβληματίζει. Φορώντας τη δική του διακονική στολή, θα ήθελα να τον ευχαριστήσω εκ βάθους καρδίας, για την πνευματική του φροντίδα, καθώς και για το γεγονός ότι ήταν δίπλα μου, όποτε τον χρειαζόμουν.
Τέλος, θα ήθελα να τον παρακαλέσω να συνεχίσει να προσεύχεται για εμένα το πνευματικό του παιδί, γιατί θεωρώ ότι τώρα θα τον χρειάζομαι περισσότερο.
Κλείνοντας, θα ήθελα ενώπιον πάντων να ευχαριστήσω εσάς Σεβασμιώτατε, για την αγάπη σας καθώς και για την εμπιστοσύνη σας προς το πρόσωπό μου, κυρίως για την υψηλή δωρεά που σε λίγο πρόκειται να λάβω από τα τίμια χέρια σας, την αγία Ιερωσύνη. Η σοβαρότητά σας, η απλότητά σας, η ηρεμία σας, είναι για μένα ιερή παρακαταθήκη. Σας υπόσχομαι πως θα αγωνιστώ με όλες μου τις δυνάμεις και θα προσπαθήσω με τη βοήθεια του Θεού, να φανώ αντάξιος των προσδοκιών σας.
Σεβαστοί πατέρες και αδελφοί μου Χριστιανοί, που σήμερα βρίσκεστε πλάι μου, ειλικρινά σας είμαι ευγνώμων.
Ολοκληρώνοντας το λόγο μου, στρέφω και πάλι το νου και την καρδιά μου προς τον Τριαδικό Θεό και την προστάτιδά μου Κυρία Θεοτόκο και αναφωνώ: « Η ελπίς μου ο Πατήρ, καταφυγή μου ο Υιός, σκέπη μου το Πνεύμα το Άγιον, Τριάς Αγία βοήθη μοι», «Την πάσαν ελπίδα μου, εις Σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού φύλαττέ με πάντοτε υπό την σκέπην σου».
Σεβασμιώτατε, παραδίνομαι στην Τιμία Δεξιά σας. Γεννηθήτω το θέλημα του Θεού.