Πως έζησα την τελευταία πυρκαγιά στο βυρσοδεψείο Σουρλάγκα

Συζητήσεις σχετικές με την περιοχή της Γέρας.
Απάντηση
Panagiotis Moschovis
Επισκέπτης
Δημοσιεύσεις: 7
Εγγραφή: Τετ Νοέμ 07, 2012 12:09 pm

Πως έζησα την τελευταία πυρκαγιά στο βυρσοδεψείο Σουρλάγκα

Δημοσίευση από Panagiotis Moschovis »

Βρισκόμαστε στις τελευταίες ημέρες του Αυγούστου και για να είμαστε ποιο συγκεκριμένοι στις 29 Αυγούστου το 1962.
Αυτό το καλοκαίρι κύλησε για τους περισσοτέρους γεραγότες , με το ίδιο ρυθμό όπως και τα περασμένα καλοκαίρια χωρίς εκπλήξεις σπουδαία γεγονότα.
Για μένα όμως ο χρόνος και το καλοκαίρι αυτό ήταν κάτι το διαφορετικό , διότι τις αποφάσεις που είχα πάρει να άλλαζαν κυριολεκτικά το μέλλον μου.
Τα περασμένα χρόνια την ημέρα αυτή , του Αι Γιάννη, συνήθως είχαμε το πρωτοβρόχι. Αυτό ήταν, που λέμε, μια ευλογία του Θεού για τους χωματόδρομους.
Έτσι οι προσκυνητές που πήγαιναν στο εξωκλήσι του Αι Γιάννη μετά τα πόδια η με τα γαϊδουράκια τους δεν είχαν το πρόβλημα της σκόνης.
Εμείς , οι γονείς μου και εγώ , πήγαμε για το προσκύνημα του Αγίου, το βράδυ της παραμονής με τη δροσιά, παρά ότι που ο πατέρας μου ο οποίος εργαζόταν στο εργοστάσιο του Σουρλάγκα είχε την ημέρα αυτή του Αι Γιάννη αργία.
Η αργία αυτή καθιερώθηκε πριν μερικά χρόνια από την εταιρία Σουρλάγκα για όλο το προσωπικό, διότι παλαιότερα την ημέρα του Αι Γιάννη είχε πάρει το εργοστάσιο πολλές φορές φωτιά και ευτυχώς είχε μόνο υλικές καταστροφές.
Η 29 Αυγούστου 1962 , ημέρα Τετάρτη ο καιρός ήταν καλός , με λιακάδα και με λίγο μόνο δροσερό βοριαδάκι.
Το απόγευμα , όπως συνήθως οι περισσότεροι το έριχναν στον ύπνο. Εγώ όμως αυτό το χρόνο τα περισσότερα απογεύματα έπαιρνα ένα βιβλίο και διάβαζα κάτω από τον ίσκιο μια συκιάς στο περιβόλι μου.
Που και που έριχνα το βλέμμα μου προς νοτιοανατολικά και παρατηρούσα τον ψηλό φουγάρο του εργοστασίου. Βέβαια οι σκέψεις μου πήγαιναν στους μάστορες που έκτισαν ένα τόσο ψηλό καπνοδόχο.
Τότε τα περιβόλια γύρο από το εργοστάσιο ήταν χωρίς φράχτη και έτσι είχαν δημιουργηθεί μονοπάτια από τους ανθρώπους που πήγαιναν για μπάνιο στη θάλασσα.
Σε μια στιγμή βλέπω κοντά στο φουγάρο να βγαίνει καπνός, όποιος σε λίγα λεπτά δυνάμωσε. Αμέσως σηκώθηκα επάνω φωνάζοντας τον πατέρα μου! Πατέρα, πατέρα σήκω επάνω το εργοστάσιο παίρνει πάλι φωτιά. Εγώ δε τα έβαλα στα πόδια , ξυπόλητος και έτρεξα μέσα από τα μονοπάτια για να φθάσω στη κεντρική πόρτα που εργοστασίου η οποία ήταν κλειστεί. Μετά από πολλές και δυνατές φωνές βγήκε ο φύ-λακας από το φυλάκιο του και ήλθε να μου ανοίξει τη σιδερένια . Αμέσως του λέω, δεν βλέπεις την φωτιά πίσω σου! Χτύπα συναγερμό και εγώ θα τρέξω στα φορτούμια. Τα φουρτούμια βρισκόταν τότε σε θήκες δεξιά και αριστερά στους τοίχους του ερ-γοστασίου. Έως ότου κατεβάσω το πρώτο φορτούμι ερχόταν ο πατέρας μου με τον φύλακα σύρονταν μια υδραντλία.
Με τον συναγερμό γρήγορα κατέφθασαν και υπεύθυνη για τέτοιες περιπτώσεις από το Πέραμα. Με τη βοήθεια όλων κατορθώσαμε σε σύντομο χρονικό διάστημα να σβήσουμε τη φωτιά χωρίς μεγάλες υλικές ζημιές.
Τα γεγονότα αυτής της ημέρας δεν τα έχω ξεχάσει μέχρι σήμερα.
Όταν βρίσκομαι το καλοκαίρι στο περιβόλι ρίχνω που και που μια ματιά προς την κατεύθυνση του καπνοδόχου και οι αναμνήσεις από τα τότε έρχονται στη μνήμη μου σαν να ήταν χθες.
Δυστυχώς για την περιοχή της Γέρας το εργοστάσιο αυτό έχει και μια πηγή οικονομικής ζωής έχει σβήσει για πάντα.

Παναγιώτης Μοσχόβης
ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Απάντηση