Με ης ρυθμίσεις των νέων σχεδίων προεδρικών διαταγμάτων νια την οργάνωση της σχολικής ζωής σία δημοτικά σχολεία, τα γυμνάσια και τα λύκεια επισπεύδεται η συντέλεια και στο χώρο της παιδείας μας την οποία έχουν οδηγήσει σε πλήρη διάλυση διάφορα σοσιαλιστικά δήθεν ιδεώδη, βιωματικοί οραματισμοί και ισοπεδωτικά εκπαιδευτικά συστήματα, μέθοδοι διδασκαλίας και «φιλοεκπαιδευτικές» δήθεν συνταγές
Με τα 11 προεδρικά διατάγματα και κανονιστικές αποφάσεις που έδωσε την περασμένη εβδομάδα στη δημοσιότητα και στις ενδιαφερόμενες Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) και Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδος (ΔΟΕ) και που αφορούν δήθεν την οργάνωση και λειτουργία των δημοτικών σχολείων, γυμνασίων και λυκείων της χώρας μας, επισπεύδεται πια, μετά ολιγόμηνη αναβολή, η συντέλεια και στο χώρο της ταλαίπωρης ελληνικής παιδείας. Πρόκειται, στην πραγματικότητα, για προώθηση του γνωστού σχεδίου προεδρικού διατάγματος, που είχε διαρρεύσει τον περασμένο Φεβρουάριο και που η ΟΛΜΕ το είχε τότε χαρακτηρίσει ως «νέο πραξικόπημα που επιχειρεί υποβάθμιση της παιδείας και του μορφωτικού και παιδαγωγικού ρόλου των καθηγητών».
Οι αυτοσχεδιασμοί αυτοί αποτελούν συνέχεια όλων εκείνων, που από έχουν προωθήσει με επιμονή ορισμένοι κύκλοι της λεγόμενης εκπαιδευικής πρωτοπορίας στο όνομα διάφορων σοσιαλιστικών ιδεωδών, βιωματικών οραματισμών και ισοπεδωτικών παιδαγωγικών συστημάτων και που έχουν οδηγήσει την παιδεία στο σημερινό θλιβερό κατάντημα, που με τρόμο το βλέπουν όλοι σχεδόν οι γονείς, αλλά και ειδικοί φιλομεταρρυθμιστές και αντιμεταρρυθμιοτές. Μπροστά στις έντονες τότε αντιδράσεις μαθητών, εκπαιδευτικών και κομμάτων, ο τότε υπουργός Παιδείας κ. Αντώνης Τρίτσης αναγκάστηκε να υποχωρήσει υποστηρίζοντας ότι η «νέα », όπως είχε τότε χαρακτηριστεί, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά «ένα από τα πολλά σχέδια εργασίας τα οποία χρησιμοποίησαν οι ομάδες εργασίας και δνε είναι το τελικό», υποσχόμενος για μιαν ακόμα φορά τότε διάλογο πριν την τελική διατύπωση των προεδρικών διαταγμάτων.
Πεισθείς τοις 'κείνων ρήμασι και ο σημερινός υπουργός Παιδείας κ. Γιώργος Α. Παπανδρέου επισήμανε ότι οι ρυθμίσεις των σχεδίων προεδρικών διαταγμάτων βασίζονται σε πορίσματα ειδικών επιτροπών και ότι φέρνουν ουσιαστικές δημοκρατικές αλλαγές στη σχολική ζωή, υπογραμμίζοντας ότι θα περιμένει τις απόψεις των ομοσπονδιών (ΟΛΜΕ και ΔΟΕ) για την τελική διαμόρφωση των προεδρικών διαταγμάτων και κανονιστικών αποφάσεων. Ήδη, η ΔΟΕ σε μια πρώτη αντίδραση της απέρριψε πολλά σημεία των προεδρικών αυτών διαταγμάτων, διευκρινίζοντας όμως ότι «μελετάει με προσοχή τις νέες ρυθμίσεις και ότι όταν οι γενικές συνελεύσεις
του κλάδου εκφραστούν πάνω στο θέμα, τότε θα διατυπωθούν και οι εκτιμήσεις των 45.000 δασκάλων και νηπιαγωγών».
Αλλά, ενώ τα προβλήματα που ταλανίζουν και που έχουν εγκλωβίσει την πιαδεία μας σ' ένα κύκλο πολιτικής ανευθυνότητας και εκπαιδευτικής
ιλαρότητας είναι γνωστά και συγκεκριμένα (βλέπε ιδιαίτερα τεύχος 7 Ιουλίου 1988 του «Οικονομικού»), οι νέες ρυθμίσεις όχι μόνο δεν προσεγγίζουν τα σημερινά θλιβερά προβλήματα στον παιδευτικό και εκπαιδευτικό χώρο, αλλά εΙναι σίγουρο ότι, αν παραμείνουν ως έχουν, θα οδηγήσουν, όπως ήδη αναφέρθηκε, σε πλήρη διάλυση τον ευαίσθητο αυτόν τομέα. Και είναι απορίας άξιον το γεγονός ότι, ενώ πολλές από τις ρυθμίσεις αυτές έχουν έγκαιρα χαρακτηριστεί ως αρνητικές ή επικίνδυνες για το μέλλον της παιδείας από πολλούς ειδικούς, εκπαιδευτικούς και μαθητές ακόμα, το υπουργείο Παιδείας επιμένει να τις εντάσσει στα σχέδια προεδρικών διαταγμάτων επιδεινώνοντας έτσι ακόμα περισσότερο τη σημερινή κατάσταση για την οποία δεν είναι άμοιρα ο θεσμός της εννεατοΰς υποχρεωτικής εκπαίδευσης, η πολυεπίπεδη διοικητική και οικονομική εποπτεία των σχολείων και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας που μπόλιασαν στο εκπαιδευτικό σώμα οι διάφορες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις και καινοτομίες. Κι ενώ ο πρωτεργάτης της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης στη χώρα μας Ευάγγελος Παπανούτσος τα έκανε όλα αυτά για να «διδάξει όπως έλεγε το σχολείο στο παιδί την περίσκεψη, το σοβαρό αντίκρυσμα των πραγμάτων, την κρίση τη σωστή και τον απλό, σαφή, υπεύθυνο λόγο», δηλαδή, τον ορθολογισμό «για να μη παιδιαρίζει σε ολόκληρητη ζωή του», με τις συνταγές μοντερνισμού και μεταμοντερνισμού τους στις μεθόδους διδασκαλίας και τις παιδαγωγικές αρχές τους φαίνεται ότι... παιδιαρίζουν οι ίδιοι οι υπεύθυνοι τους οποίους κάποιος, ποιος ξέρει αλλοιθωρισμός, τους κάνει να μη βλέπουν ούτε καν το θλιβερό πρόβλημα του αναλφαβητισμού, που επιβεβαιώνεται κάθε χρόνο με την αποτυχία των μαθητών στο μάθημα της έκθεσης και την απαράδεκτη λεξιπενίατων νέων μας.
ΕΧΕΙ γίνει κουραστική η επισήμανση (βλέπε σχετικά και τεύχος 7 Ιουλίου 1988 του «Οικονομικού») ότι παρά τον εκκωφαντικό εθνικό συναγερμό που χτυπάει η διαπίστωση πως το 36% των αποφοίτων του δημοτικού σχολείου είναι λειτουργικά αναλφάβητοι (στο ίδιο ποσοστό βρίσκονται και όσοι δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν με ευχέρεια τις τέσσερις βασικές πράξεις της Αριθμητικής) το υπουργείο Παιδείας όχι μόνο επιμένει στην κατάργηση της βαθμολογίας στην κατώτερη εκπαίδευση, αλλά με τις νέες ρυθμίσεις περιορίζει την αξιολόγηση με τα πρώτα πέντε γράμματα της αλφαβήτου, δηλαδή το Α, Β, Γ, Δ, και Ε, στις τέσσερις τελευταίες τάξεις του δημοτικού σχολείου, αντί της επαναφοράς της παλιάς δεκάβαθμης κλίμακας, που είναι αίτημα της ΔΟΕ, αλλά και της συντριπτικής πλειοψηφίας των γονέων και των μαθητών. Ωστόσο, το υπουργείο Παιδείας επιμένει στη διατήρηση της αξιολόγησης των μαθητών με τους χαρακτηρισμούς Α, Β, Γ, Δ, και Ε και στην κατάργηση της βαθμολογίας την οποία προώθησαν μερικοί προοδευτικοί (;) κύκλοι οι οποίοι την ταύτιζαν με τη βαθμοθηρία και που τη θεωρούσαν ως πρόγευση της ταξικής κοινωνίας ως διαπαιδαγώγηση του παιδιού στον κοινωνικό ανταγωνισμό, ως διάσπαση του αξιολογικού περιεχομένου της εκπαίδευσης κλπ. Από την άλλη μεριά, οι ίδιοι ειδικοί θεώρησαν την κατάργηση της βαθμολογίας ως εισαγωγή του σοσιαλιστικού ιδεώδους
ΟΚΟΝΟΜΙΚΟΣ 3 Νοεμβρίου 1988