Το Πολυτεχνείο ζει;

[Δημήτρης Ροτζιώκος]

17 Νοέμβρη σήμερα και γιορτάζουμε τη μέρα της εξέγερσης των φοιτητών εναντίον της Χούντας το Νοέμβρη του 1973. Αυτά είναι γνωστά πράγματα και σε κάποιους από μας που έχουμε και μια κάποια ηλικία, είναι γνωστά γιατί τα ζήσαμε κιόλας.
Πέρασαν όμως τα χρόνια κι εμείς οι ίδιοι με τον τρόπο μας και χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε κάναμε τη γιορτή αυτή μια εκδήλωση όπου μερικοί ανταγωνίζονται κάποιους άλλους για το ποιος είναι τελικά περισσότερο δημοκράτης. Με λίγα λόγια καταντήσαμε την όντως μεγάλη γιορτή, μια μέρα εκτόνωσης για τους κάθε είδος περιθωριακούς και τους δίνουμε την ευκαιρία μια φορά το χρόνο να ισοπεδώνουν την Αθήνα και τις περισσότερες μεγάλες πόλεις της πατρίδας μας. Από την άλλη, παρατηρούμε, όλες τις πολιτικές ηγεσίες να καταθέτουν στεφάνια και πασχίζουν μπρος στις τηλεοπτικές κάμερες να δείξουν υποκριτικά τη μεγάλη τους τάχα συγκίνηση για τα τότε γεγονότα. Αυτές τις στιγμές μού ’ρχεται στο μυαλό μου εκείνο το σύνθημα, τότε: « ψωμί – παιδεία – ελευθερία » και πραγματικά θλίβομαι γιατί και στα τρία ζητούμενα τότε, έχουμε σήμερα αποτύχει οικτρά. Το ψωμί έχει αρχίσει να λείπει σιγά σιγά από τα σπίτια πολλών. Η παιδεία μας μέρα με τη μέρα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Η ελευθερία και γενικότερα η δημοκρατία στην πατρίδα μας, ενώ περισσεύει στα λόγια, χάθηκε στην καθημερινότητά μας. Αν κάποιοι προσποιούνται πως δεν καταλαβαίνουν, ας προσπαθήσουν ένα σούρουπο να διασχίσουν περπατώντας με το παιδί ή τη γυναίκα τους την Αγίου Κων/νου και τους γύρω από την Ομόνοια δρόμους. Την εποχή που η πατρίδα μας ήταν υπόδουλη στους Γερμανούς, δεν υπήρχε τέτοια τρομοκρατία και πανικός.
Θα μπορούσα να καταλήξω σε ένα συμπέρασμα. Είναι προτιμότερο να αφήσουμε όλες αυτές τις υποκριτικές εκδηλώσεις που έτσι κι αλλιώς μας εξευτελίζουν διεθνώς και ας προσπαθήσουμε στην πράξη, ο καθένας από το μετερίζι του και κυρίως οι ηγεσίες μας, να εξασφαλίσουμε ψωμί στο λαό, παιδεία στους νέους που είναι είδος εν ανεπαρκεία για να μην πούμε ανύπαρκτο και να αγωνιστούμε για την ελευθερία εκείνη και που στηρίζεται στις γνήσιες και διαχρονικές αρχές της πραγματικής δημοκρατίας. Το χρωστάμε στους εαυτούς μας, στα παιδιά που τότε τόλμησαν να σηκώσουν το πανό με αυτό το σύνθημα, αλλά, κυρίως, στις επερχόμενες γενιές.
Ας σταματήσουμε επιτέλους να έχουμε τον τίτλο: «χώρα της τεμπελιάς, της φιέστας και των παρελάσεων». Καιρός να στρωθούμε στη δουλειά. Μας πήραν είδηση γύρω μας και τέλειωσαν τα ψέματα.


Υ.Γ.
Απασχόλησε κανέναν, πόσες μέρες έχουν κλείσει τα σχολεία μας μέσα στο Νοέμβριο;