Σελίδα 1 από 1

Οι ασύλληπτοι συνεργοί

Δημοσιεύτηκε: Τρί Δεκ 20, 2011 10:39 am
από Στέλιος Ε. Παππάς
Μ. Πλωρίτης.jpg
Μ. Πλωρίτης.jpg (5.92 KiB) Προβλήθηκε 1175 φορές
     Το ΒΗΜΑ | 26 Απριλίου 1987 | Μάριος Πλωρίτης

      Οι σπείροντες τις σπείρες των παρανόμων

      «Το κατ’ αρχάς (κακόν) μη κολαζόμενον,
     επί μείζον αύξεται»
     («Το κακό που μένει ατιμώρητο στην αρχή,
      μεγαλώνει και χειροτερεύει»)
      ΑΙΣΩΠΟΣ, «Μύθοι» 296.

      Η βροχή των λέξεων ήταν αναμενόμενη όσο και ανεπαρκής: «φρίκη, αποτροπιασμός, κατάπληξη, αγανάκτηση, δέος»... - για την «Εταιρεία Δολοφόνων», φυσικά, που αμαύρωσε το φετεινό «Πάσχα Ελλήνων».
      Βέβαια, σ’ έναν κόσμο όπου, ανέκαθεν, θρασοούν «έρις, μάχαι και φόνοι» (1)... όπου ο Κάιν στάθηκε ο πρώτος «δυναμικός» κληρονόμος και όπου Θεοί, Γίγαντες και Τιτάνες όλων των μυθολογιών αλληλοσφάζονταν για την κληρονομιά Ουρανού και Γης... σ' έναν κόσμο, όπου το Έγκλημα και η Απάτη, ο Φόνος και ο Δόλος είναι οι πιο πρόσφοροι τρόποι για τη λύση των διαφορών (ατόμων και κρατών) και για την απόκτηση «διάφορου», κέρδους... σ’ ένα τέτοιον κόσμο, η Σπείρα των Δολοφόνων - Κληρονόμων, δεν αποτελεί ούτε αίρεση, ούτε εξαίρεση.
      Εκείνο που την κάνει «εξαιρετική», εκείνο που ξαφνιάζει κι ανατριχιάζει, είναι ο «επιστημονικός» σχεδιασμός, η «νομότυπη» τεχνική και η ψυχρή εκτέλεση των απαίσιων εγκλημάτων.
      Αλλά, και πάλι, προς τι η απορία; Οι εταίροι- δήμιοι ακολούθησαν κατά πόδας την εποχή μας. Το παλιό, «πρωτόγονο» έγκλημα έχει «τελειοποιηθεί» κι αυτό στις μέρες μας, έχει θερίσει κι αυτό τους καρπούς της επιστημονικής και τεχνικής εξέλιξης... Αντίστοιχα, η Επιστήμη και η Τεχνική, αντί να χρησιμοποιούνται για τη βελτίωση της ανθρώπινης διαβίωσης, καταντάνε συχνά όργανα εγκληματικά, εργαλεία μαζικής εξόντωσης έμψυχων και άψυχων όντων.
      Ταυτόχρονα, ο Νόμος, που υποτίθεται έχει επινοηθεί για να ρυθμίζει δίκαια την κοινωνική συμβίωση, γίνεται κι αυτός, όχι σπάνια, όργανο ανομίας και αδικίας - καταπίεσης των ανίσχυρων και αδαών, και εκμετάλλευσής τους απ’ τους «ισχυρούς» και τους επιτήδειους... Πριν από 19 αιώνες, ο ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος διαμαρτυρόταν επειδή, στην εποχή του, «συντριβόμαστε από τους νόμους, όπως άλλοτε από τ’ σκάνδαλα» (2). Σήμερα, ασφυκτιούμε κι απ’ τα δυο. Πολύ περισσότερο που τα δεύτερα κρύβονται, συχνά, πίσω απ’ τους πρώτους...
      Έτσι, η «εν ψυχρώ» διαστροφή νόμων, τεχνικής, επιστήμης γίνεται «υποβολέας» των τενόρων της ψυχρής εγκληματικής διαστροφής...
     ΑΛΛΑ η αποφασιστική παρότρυνση για τους αυτόχθονες «μαφιόζους» στάθηκε - νομίζω - η πεποίθηση της ατιμωρησίας. Ένα προνόμιο που το «απολαμβάνουν» πλείστοι όσοι «προνομιούχοι» και «μη προνομιούχοι», φτάνει να διαθέτουν την προστασία όσων διαθέτουν μέσα κι εξουσία.
      Σ’ έναν τόπο, όπου έχουν μείνει ατιμώρητα τα πιο αβυσσαλέα εθνικά εγκλήματα - της Κατοχής, των δικτατοριών, της κυπριακής προδοσίας -...σ’ έναν τόπο, όπου συνεργάτες τυράννων (αλλογενών και ιθαγενών) και πρωτεργάτες τερατωδών καταχρήσεων όχι μόνο δεν έχουν τιμωρηθεί, αλλά και γίνονται «τιμητές» των άλλων... τι διδάγματα εισπράττουν τα «καλά παιδιά» κάθε νέας ή παλιάς Χαλκηδόνας και Βαβυλώνας; Τι άλλο απ’ το κλασικό», « Άρπαξε να φας και κλέψε να ’χεις- φτάνει να ’χεις μπάρμπα στην Κορώνη»;
      Μπροστά σ’ αυτό το «μέγιστον μάθημα», ποιός κάθεται να θυμάται τους σχολαστικούς γέρους του παλιού καιρού... τον Πλάτωνα, λογουχάρη, που ως «το μεγαλύτερο και πρώτο απ' όλα τα κακά είναι να μην τιμωρείται όποιος αδικεί» («το δε αδικούντα μη διδόναι δίκην, πάντων μέγιστόν τε και πρώτον κακόν πέφυκεν» (3)). Επειδή - πρόσθετε ο Πυθαγόρας - «όσοι δεν τιμωρούν τους κακούς, θέλουν ν' αδικούν τους καλούς» (οι μη κολάζοντες τους κακούς, βούλονται αδικείσθαι τους αγαθούς»).
      Σήμερα, οι «καλοί» δεν είναι «αγαθοί» αλλά «αγαθιάρηδες»... και η τιμωρία είναι, απλούστατα, μωρία...
      ΔΕΙΓΜΑ (και υπόδειγμα) λαμπρόν ο «εγκέφαλος» (αλλά και «μαύρη χειρ») της συμμορίας, ο μοιραία συνώνυμος με τον άλλον αρχισυμμορίτη της 21 Απριλίου 1967:
      Άνθρωπος με «πολιτικές φιλοδοξίες» και άρα με πολιτικές (δηλαδή, κομματικές) προσβάσεις («Όσοι πιστοί προσέλθετε», διαλαλούν τα κόμματά μας, αδιαφορώντας και για την πιστότητα και για την ποιότητα των προσήλυτων), χρησιμοποίησε την «πολιτική» όχι μόνο σαν μέσο κοινωνικής διάκρισης, αλλά και σαν μέσο άφεσης αμαρτιών και λαθροχειριών. Το δικό του «κατόρθωμα» ήταν πως χάλκευε πιστοποιητικά θανάτου του εαυτού του για να γλιτώνει καταδίκες... αλλά το «κατόρθωμα» της πολιτείας ήταν πως όχι μόνο δεχόταν αυτά τα πιστοποιητικά, μα και «ξεχνούσε» να διώξει τον χαίροντα άκρας υγείας μακαρίτη, που γαυριούσε δημόσια για την ατσιδοσύνη του...
      Από εκεί και πέρα, η συλλογιστική του λειτούργησε, όπως φαίνεται, με ακαταμάχητη συνέπεια:
      «Αφού δεν μ ’ έπιασαν όταν έκανα τον πεθαμένο, γιατί να μην “πεθάνω” άλλους για να “τα πιάσω” ακόμα πιο γερά;»
      Και ακόμα πιο πέρα: μια κι είχε ξεφύγει απ’ την «τσιμπίδα του νόμου», συνεπέστατα επιστράτευσε λογής-λογής όργανα του νόμου, για να διεκπεραιώσει το πολυσυλλεκτικό έργο του: Δικαστικοί, επιμελητές, αστυνομικοί συμβολαιογράφοι και ποιος ξέρει ποιοι και πόσοι άλλοι, έδωσαν, λίγο ή πολύ, άμεσα ή έμμεσα, χείρα βοηθείας, στην
επιχείρηση «τόπο στα νιάτα» (με το θάνατο των γέρων). Πιστεύοντας, όλοι τους, πως, μια και ήταν «γνώστες των νόμων», θα μπορούσαν εύκολα να μείνουν «άγνωστοι» στους εκτελεστές των νόμων. Όπως, άλλωστε,-τόσοι άλλοι πριν απ’ αυτούς
      «Ο πιο σίγουρος τρόπος πρόληψης των εγκλημάτων δεν είναι η αυστηρότητα των ποινών, αλλά η βεβαιότητα (των επίδοξων εγκληματιών) για την τιμωρία τους, έγραφε πριν από δυο αιώνες ο ονομαστός ιταλός ποινικολόγος Καίσαρας Βεκκαρίας (4). Αυτή ακριβώς η βεβαιότητα - αλλ’ απ’ την ανάποδη: η βεβαιότητα της ατιμωρησίας - γαλβάνιζε κι αποθράσυνε τους βδελυρούς εταίρους του θανάτου.
      ΔΕΝ χρειάζεται, φυσικά, να προσθέσω πως, όλα αυτά, δεν αποτελούν, ούτε κατά κεραίαν, ελαφρυντικό για τους «μαύρους της κόλασης μεσίτες». Κάθε άλλο! Αποτελούν, όμως, επιβαρυντικό για την πολιτεία και την κοινωνία, που τους ανάστησαν και τους παραδειγμάτισαν. Επιβαρυντικό, ειδικότερα, για τους «αρμόδιους» εκείνους που - στα διάφορα «στάδια» της δράσης των εταίρων - έδειξαν τόσην αμέλεια ή «αφέλεια», ολιγωρία ή «ευπιστία», ώστε να καταντάνε συνεργοί της «πιο φριχτής και θλιβερής σφαγής»...
      Όταν ένας άλλος γερο-γκρινιάρης, ο Σωκράτης, ρωτήθηκε «Ποια πόλη κακοδιοικείται» («Ποία ανομείται πόλις;»), αποκρίθηκε: «Εν η άρχοντες μεθ’ εταιρείας καθίστανται» («Εκείνη όπου οι άρχοντες τοποθετούνται από φατρίες» (5) Τι θα έλεγε, όμως, ο αγαθός, για τις πολιτείες όπου οι αρχές, έστω εκούσια, «αποκαθιστούν» εταιρείες δολοφόνων, ακριβώς επειδή οι εταίροι έχουν τη σιγουριά πως οι ακολασίες τους θα μείνουν ακόλαστες; Με αποτέλεσμα αυτό που προμάντευε εκείνος ο άλλος «εκκεντρικός», ο Ευριπίδης:
      «Όταν κακός τις εν πόλει πράσση καλώς,
      νοσείν τίθησι τας αμεινόνων φρένας,
     παράδειγμ΄ εχόντων την κακών εξουσίαν»
      («Όταν στην πολιτεία ευτυχεί ένας φαύλος,
      τότε αρρωσταίνουν των αγαθών οι φρένες,
      γιατί παίρνουν για παράδειγμα τη φαύλην
εξουσία»(6))

      -Αλλά αυτά είναι «παλιών καιρών τραγούδια», που ηχούν παράφωνα στη «ροκάδικη» εποχή μας...

-----------------------------------------------
1. Σοφοκλής, «Οιδίπους επί Κολωνώ», στ. 1234.
2. «Χρονικά», III, 25.
3. «Γοργίας», 479 Ο.
4. «Περί αδικημάτων και ποινών», 1764, XXVII.
5. Σε Στοβαίου «Ανθολόγιoν», ΜΓ΄ 81.
6. Στη χαμένη τραγωδία του «Γλαύκος».
[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[