Αδειες ελαιοτριβειων

[Παναγ Κυριαζης]

Ακόμα μια ιδιαιτερότητα της Δημόσιας Διοίκησης βρίσκει "εφαρμογή" και στο ντόπο μας τη Λέσβο οπου εδω
και 20 τουλάχιστον χρόνια τα ελαιοτριβεία μας λειτουργούν με προσωρινές αδειες (ουδέν μονιμότερον του προσωρινού).
Το πρόβλημα απ οτι γνωρίζω δημιουργήτε με την απόριψη του κατσίγερου (αμούρ) στα ποτάμια και από κει στη θάλασσα
προκαλόντας τεράστια ρύπανση στο περιβάλον.
Και τίθεται το ερώτημα απο τον αμηρο παραγωγό και μη? Τόσα χρόνια (βάζοντας και το χέρι στην τσέπη) δεν μπορούσε να εφαρμοστεί
η νομοθεσία που προβλέπει μάλιστα διφασικά ελαιοτριβεία με διπλό τουλάχιστο οφελος, απ την μια πολύ καλύτερη ποιότητα ελαιολάδου και απ την αλλη λιγότερη ρύπανση του περιβάλοντος.

[Γεραγώτης]

     Τι σημαινουν τα "διφασικα
ελαιοτριβεια'' που γράφετε, κ. Κυραζή ;
Και πού εγκειται το καλυτερο λαδι?
Μακαρι να ΜΗΝ ειναι ραφιναρισμενο!

Δημητρης

[Παναγ Κυριαζης]

Μην μπαιρδεύουμαι την μέθοδο εξαγωγής του ελαιολάδου με το ραφινάρισμα, επαιξεργασία που δεν γίνεται σε κανένα συναιτερισμό της Γέρας τουλάχιστον.
Ραφινάρισμα = το κακής ποιότητας ελαιόλαδο αναμυγνείεται με διάφορα φυσικά η χημικά συστατικά (εμπορική πατέντα).
Τα διφασικά εξάγουν το λάδι σε δυό στάδια και βάσει τελευταίων επιστημονικών ανακοινώσεων δεν καταστρεύουν τις πολυφαινόλες ουσίες εξαιρετικά
πολύτιμες για τον ανθρώπινο οργανισμό και ειναι σταθερό στην οξείδωση. Απαιτείται πολύ μικρότερη ποσότητα νερού αρα ελλειψη υγρών αποβλήτων(κατσιγερος). Υπολογίζεται στα 1000 κιλά καρπου να παράγει 800 κιλά υγρης ελαιοπυρήνας.
Τα τριφασικά εξαγουν λαδι σε τρία σταδια καταναλώνοντας μεγάλες ποσότητες νερου (σημαντικότατο αγαθό για τη ζωή μας). Υπολογίζεται οτι στα 1000 κιλά καρπού παράγονται 500 κιλά ελαιοπυρήνα (περιεκτικότητα σε υγρασία 50%) και 1200 κιλά υγρά απόβλητα.
Στην Ισπανία δε το 95% των ελαιοτριβείων χρησιμοποιούν διφασική μέθοδο. Τυχαίο?
Το οποιο πρόβλημα δημιουργείται εγκειται στην μεταφορά και επεξεργασία της ελαιοπυρήνας που απ οτι γνωρίζω ξεκινάει ηδη την λειτουργία της μονάδα που βρίσκεται κάπου στην περιοχή Λάμπου Μύλοι.
Και πάντα ο καθένας με τις απόψεις του.

[Γεραγώτης]

     Ισως να μην εκφραστηκα σωστα!
Δεν ειμαι τεχνικος και δεν καταλαβαινω τον ορο: "ΔΙΦΑΣΙΚΑ"
Δηλ. τι θα εκαναν παραπανω, για τη καλυτερευση + περισσο -
τερο !! ….λαδι. Ποια η διαφορα επεξεργασιας, λοιπον?


Συγνωμην που σε κουρασα!


Δημητρης

[Παναγ Κυριαζης]

Παραθέτω τις οποιες γνώσεις μου γύρω απο το θέμα
Μετά την άλεση, η ελαιοζύμη αναμιγνύεται στο μαλακτήρα μετά την προσθήκη
ζεστού νερού. Η μάλαξη αποτελεί βασικό στάδιο της επεξεργασίας και συντελεί στην
συνένωση των μικρών ελαιοσταγονιδίων με μεγαλύτερες σταγόνες λαδιού. Για τη
διευκόλυνση της διαδικασίας η ελαιοζύμη θερμαίνεται στους 28-30ºC. Στο
μαλακτήρα προστίθεται νερό μέχρι και 100 % της ποσότητας της ελαιοζύμης, πριν
την εξαγωγή του ελαιόλαδου σε διφασικό ή τριφασικό φυγοκεντρικό σύστημα.
Παραλαβή του ελαιόλαδου.
Η παραδοσιακή μέθοδος της πίεσης και η διαδικασία των τριών φάσεων παράγουν
το παρθένο ελαιόλαδο και δύο τύπους αποβλήτων: τα υγρά απόβλητα (κατσίγαρος)
και τα στερεά απόβλητα (ελαιοπυρήνας). Η παραδοσιακή μέθοδος είναι
μια ασυνεχής διαδικασία (batch type process) που διαφοροποιείται σε δύο φάσεις με
την πίεση των αλεσμένων καρπών. Η υγρή φάση (μίγμα νερού/λαδιού) διαχωρίζεται
αργότερα προκειμένου να ληφθεί το ελαιόλαδο. Υπολογίζεται ότι από 1.000 kg
καρπού παράγονται περίπου 350 kg ελαιοπυρήνα (περιεκτικότητα σε υγρασία 25 %)
και περίπου 450 kg υγρά απόβλητα (απόνερα). Εντούτοις, αν και είναι πιο
οικολογική, η τεχνική αυτή είναι ασυνεχής, γεγονός που αποτελεί μειονέκτημα για τη
σύγχρονη βιομηχανία.
Το κύριο μειονέκτημα της τριφασικης μεθόδου είναι οι μεγάλες ποσότητες ύδατος που
απαιτούνται και συνεπώς η παραγωγή σημαντικού όγκου υγρών αποβλήτων που
προκαλούν ρύπανση. Υπολογίζεται ότι από 1.000 kg καρπό, παράγονται 500 kg
ελαιοπυρήνα (περιεκτικότητα σε υγρασία 50 %) και 1.200 kg υγρά απόβλητα.
Πριν μερικά χρόνια εμφανίστηκε στην αγορά το διφασικό σύστημα (αποκαλούμενο
και «οικολογικό σύστημα») Σε αυτή τη διαδικασία, τα τελικά προϊόντα
είναι το ελαιόλαδο και ο ελαιοπυρήνας στον οποίο ενσωματώνονται τα απόνερα. Το
σημαντικότερο πλεονέκτημα του συστήματος είναι η μειωμένη κατανάλωση νερού
και η έλλειψη υγρών αποβλήτων. Υπολογίζεται ότι κατά την επεξεργασία 1.000 kg
καρπού παράγονται 800 kg περίπου υγρής ελαιοπυρήνας.
Όπως ήδη αναφέρθηκε, οι τρεις διαφορετικές επεξεργασίες παραλαβής ελαιόλαδου
(παραδοσιακή, τριφασική και διφασική) διαφέρουν σημαντικά στον όγκο και τη
σύσταση των αποβλήτων που παράγουν.Το διφασικό σύστημα δημιουργεί
μεγαλύτερο όγκο στερεού υπολείμματος, παράγει όμως μικρότερα ποσά υγρών
αποβλήτων και χαμηλότερες τιμές του βιοχημικά απαιτούμενου οξυγόνου. Χαρακτηριστικό ότι η περιεκτικότητα του ελαιόλαδου
σε πολυφαινόλες είναι μικρότερη στο τριφασικό σύστημα λόγω των υψηλών ποσών
προστιθέμενου νερού. Επιπλέον στα φυγοκεντρικά ελαιοτριβεία έχουμε μειωμένη
περιεκτικότητα των αποβλήτων σε στερεά σε σχέση με τα κλασικά.Αυτό οφείλεται
στο γεγονός, ότι η διαδικασία της φυγοκέντρισης απαιτεί εκτός από την προσθήκη
νερού στους κατακόρυφους διαχωριστήρες, οι οποίοι υπάρχουν κατά κανόνα τόσο
στα κλασικά όσο και στα φυγοκεντρικά τύπου ελαιουργεία, και συνεχή προσθήκη
μίας επιπλέον ποσότητας νερού ίσης προς το 30-50 % του επεξεργάσιμου καρπού
Η προσθήκη αυτή αφ’ ενός προκαλεί μία φυσιολογική αραίωση των
περιεχόμενων συστατικών, αφ’ ετέρου όμως αυξάνει την τελικά παραγόμενη
ποσότητα αποβλήτων ανά μονάδα επεξεργαζόμενου καρπού. Τέλος το ελαιόλαδο που
προκύπτει από τη διφασική επεξεργασία είναι υψηλής ποιότητας και σταθερό στην
οξείδωση.
Η πλειονότητα των ελαιουργείων που λειτουργούν στην Ελλάδα είναι φυγοκεντρικά
τριών φάσεων. Διατηρούνται επίσης μερικά πιεστικά παλαιού τύπου. Τα ελαιουργεία
δύο φάσεων δεν έχουν διαδοθεί πολύ στη χώρα μας κυρίως λόγω του ημιστερεού
αποβλήτου που παράγουν, το οποίο δεν είναι επεξεργάσιμο στα πυρηνελαιουργεία.
Εν τούτοις, την τελευταία πενταετία γίνεται μία προσπάθεια εξάπλωσης αυτών,
κυρίως σε περιοχές της νότιας Πελοποννήσου και της Κρητης.
Η κύρια περιβαλλοντική παράμετρος που συνδέεται με τη λειτουργία των
ελαιουργείων στην Ελλάδα, είναι τα παραγόμενα υγρά απόβλητα (κατσίγαρος). Ο
κατσίγαρος παράγεται από ελαιουργεία που χρησιμοποιούν φυγοκεντρικούς
διαχωριστήρες τριών φάσεων, τα οποία είναι και τα πολυπληθέστερα στον ελλαδικό
χώρο. Το στερεό υπόλειμμα (πυρηνόξυλο) της συγκεκριμένης παραγωγικής
διαδικασίας μπορεί να εκληφθεί ως χρήσιμο παραπροϊόν αφού αποτελεί την πρώτη
ύλη των πυρηνελαιουργείων.